De moed om niet te redden

Column wethouder Jim van den Hoorn

We leven in een wereld waarin we gewend zijn om mensen te willen redden. Dat klinkt nobel en bijna vanzelfsprekend. Maar die verwachting weegt ook zwaar en is niet realistisch. We doen alsof alles in het leven maakbaar is. Alsof pijn, verlies en verdriet alleen maar problemen zijn die je kunt oplossen. Maar dat is niet hoe het leven werkt, hoe graag we dat soms ook willen.

Het leven is geen 10 

Laten we eerlijk zijn. In mijn ervaring is het leven niet maakbaar. Tenminste dat is mijn ervaring na 38 jaar. Het leven zit vol pijn en moeilijke momenten. Toch lijkt het alsof we niet ongelukkig mogen zijn, ook al zijn we dat soms wél. Vooral professionals in zorg, onderwijs en het sociaal werkveld voelen deze druk. Zij moeten steeds weer proberen alles te “fixen”. Maar in de praktijk lukt dat niet altijd. Geen enkele ouder is de perfecte opvoeder. Geen kind groeit op zonder uitdagingen. Daarnaast past niet elk kind binnen dezelfde kaders. Dat is geen mislukking. Dat is gewoon hoe het leven is.

Streven naar verbetering

Toch blijven we hopen op een perfecte wereld. We maken beleid dat steeds weer mikt op verbetering. Want zodra we erkennen dat gebrokenheid bij het leven hoort, voelt het alsof we mensen opgeven. Bijna alsof we niet durven zeggen wat we diep vanbinnen al weten: een perfect leven voor iedereen is niet haalbaar, hoe hard we ook ons best doen.  Natuurlijk is het moeilijk om te zien dat sommige kinderen opgroeien in moeilijke situaties. Dat raakt ons. En dat moet ook. Maar als we zeggen dat gebrokenheid bij het leven hoort, voelt dat alsof we opgeven.

Realiteit onder ogen zien

Toch is het tegenovergestelde waar. Echte betrokkenheid betekent: durven zien wat er echt aan de hand is. Durven blijven kijken, ook als het schuurt. Zie wat haalbaar is en wat niet. Soms is iets het maximaal haalbare. Soms is het rauw en verdrietig. Dat vraagt om realistische verwachtingen, moedige gesprekken en ruimte voor de menselijke maat. Dat is geen opgeven. Dat is echt naast iemand staan. Eerlijk en met open ogen.

Tijd voor een andere blik

Moeten we het dan maar laten zoals het is? Nee, zeker niet! Maar het is wel tijd voor een andere blik. Laten we lef tonen. Moed. Doorzettingsvermogen. Draagkracht. We hebben een samenleving nodig die accepteert dat het leven niet maakbaar is. Pas dan kunnen we écht naast elkaar staan – niet als redders, maar als mensen.

 

Reageren op deze column?

Graag! Mail naar communicatie@putten.nl met als onderwerp “Fontanusplein 1”.